Vandaag ben ik 1 jaar ziek. Een dag waarop ik normaal gesproken gewoon lekker mijn leven zou leiden, maar het zal voor altijd een dag blijven dat ik terugdenk aan het moment dat ik ziek werd. Het is bizar hoe snel de tijd is gegaan. Toen ik besmet raakte had ik nooit gedacht dat dit ook kon gebeuren en dat ik een jaar later nog steeds ziek zou zijn. Het begon bij een simpele verkoudheid en nu is het gegroeid naar dagelijkse vermoeidheid en nog elf anderen klachten. Toen ik ziek werd had ik nog nooit van Long Covid gehoord en was er niemand in mijn omgeving die hetzelfde voelde als mij. Ik vond het zo raar dat ik zo lang last bleef houden van vermoeidheid en hoofdpijn, maar ik begon ook steeds meer last te krijgen van andere klachten. Ik merkte dat hoe langer het duurde, hoe minder serieus ik werd genomen door de mensen om mij heen. Het was en nog steeds is het zo frustrerend om te zien dat anderen wel gelijk weer alles kunnen oppakken, nadat ze besmet waren geraakt. En het gevoel dat ik na drie maanden na mijn besmetting gewoon bijna niks kon, voelt oneerlijk. Hierdoor kreeg ik dus vaak te horen dat ik mij niet zo moest aanstellen en dat ik gewoon weer moest beginnen met het opbouwen van mijn conditie. Dit was iets wat ik natuurlijk hartstikke graag wilde en wat ik ook oprecht heb geprobeerd. Nadat ik ziek was geweest heb ik 3 keer geprobeerd om hard te lopen, maar 3 keer kreeg ik steken op mijn borst en werd ik benauwd. Doordat dit gebeurde, wist ik natuurlijk ook dat er iets helemaal niet goed was. Ik ben na 3 keer hardlopen dus ook gestopt, omdat ik het niet meer aandurfde.

 

Nu 1 jaar later heb ik nog steeds ontzettend veel klachten en is er enorm veel veranderd in wat ik wel en niet kan doen. Ook heb ik zoals ik al vaker heb beschreven veel geleerd over mijn eigen lichaam en waar mijn grenzen liggen. Hoe moeilijk het ook is om je grenzen te leren kennen en ook aan te geven tot waar je kan, het is zo belangrijk om niet constant over je grenzen heen te gaan tijdens je herstel. Ik heb hier enorm veel moeite mee gehad (nu nog steeds wel, oeps), maar na 1 jaar begin ik het wel te leren. Vooral in het begin kende ik mijn grenzen niet en ging ik er eigenlijk dagelijks overheen. Dit was ook de reden dat ik echt elke dag hoofdpijn had en elke dag na school weer op bed moest gaan liggen, omdat ik die hoofdpijn niet meer kon verdragen. Juist nu ik wat meer mijn grenzen aan kan geven en het ook wat beter gaat, heb ik helemaal niet zo veel hoofdpijn meer als toen. Dit is echt een verbetering in mijn herstel en ik ben hier zo blij mee. Nu moet ik wel zeggen dat als ik hoofdpijn krijg ik ook echt niks meer kan. Ik kan gewoon niet omschrijven hoe heftig deze hoofdpijn is, maar het is voor mij wel het teken dat ik te veel heb gedaan.

 

Naast de fysio loop ik nu ook een tijdje bij de ergotherapeut. Ik heb hier al eens over geschreven op mijn Instagram en op mijn blog. Ik merk dat ik heel veel nieuwe dingen ook leer van de ergo en dat hij mij laat inzien dat ik zo weinig energie over heb. Als het aan mij lag was ik nooit gestopt met werken, terwijl ik hartstikke goed wist dat het naast school en stage gewoon te veel was. Ik vind het dus fijn dat de ergo mij op de rem laat trappen en mij laat inzien dat alleen school en stage voor nu even genoeg is. Ik moet eerst reserve-energie opbouwen, voordat ik weer wat meer kan doen. Nu maak ik dus al mijn energie al op en heb ik naast school en stage geen energie meer over voor anderen dingen. Ook zijn we erachter gekomen dat het mentaal voor mij ook echt een strijd is.

 

Het is dus niet alleen lichamelijk zwaar, maar ook mentaal heel erg. Mijn sociale leven is helaas helemaal uit elkaar gevallen, puur omdat het op dit moment te veel energie kost. Wat het vooral zo lastig maakt is dat iedereen zijn leven doorgaat en dat van mij kortom gewoon stil blijft staan. Dit maakt het contact onderhouden ook veel lastiger voor mij. Je merkt ook tijdens het ziek zijn wie er echt voor je zijn en dat is vaak hard om te zien. Ik heb gelukkig hele lieve lotgenootjes die weten hoe het voelt en waarbij je je verhaal kwijt kan. Ik krijg heel veel steun vanuit hen, maar ook vanuit mijn familie.

 

Afgelopen donderdag werd ik ineens wakker met keelpijn en werd ik ineens mega erg verkouden. Dit zette natuurlijk hartstikke erg door en donderdagavond voelde het echt alsof ik de griep te pakken had. Gelukkig werd ik vrijdagochtend iets beter wakker en was het gevoel van de griep wat weggezakt. Uiteindelijk heb ik gewoon een flinke verkoudheid te pakken en ben ik ook flink aan het hoesten, maar gelukkig gaat het al beter dan afgelopen donderdag/vrijdag. Ik merk dat ik door de verkoudheid nog erger buiten adem raak en dat ik benauwd ben. Hopelijk heeft dit niet te veel invloed op mijn herstel en zak ik niet verder achteruit. We zullen maar weer positief blijven en gaan genieten van een weekje vakantie.

Maak jouw eigen website met JouwWeb