Mental health

 

Je mentale gezondheid is erg belangrijk. Zodra je goed in je vel zit sta je vaak erg positief in het leven en geniet je ook van het leven. Je gaat sneller dingen doen en je voelt je goed. Zodra jij minder goed in je vel zit, is dit al een heel ander verhaal. Het is daarom erg belangrijk om te praten over je mentale gezondheid, met mensen die je lief hebt of bijvoorbeeld met een psycholoog.

 

Er zijn veel mensen met Long Covid die het mentaal ook moeilijk hebben. Het feit dat je ziek bent en niet weet hoelang alles gaat duren, is heel beangstigend. Niemand weet of je weer helemaal de oude wordt en hoever je terug kan komen op je conditie. Je moet dus eigenlijk maar accepteren dat je ziek bent en dat is heel erg lastig, ook omdat alles zo onzeker is. Vooral als je geen goede hulp krijgt of je je niet gesteund voelt/wordt, is het mentaal zwaarder.

 

Hoe ga ik ermee om? (augustus 2021)

Voordat ik ziek werd, genoot ik ontzettend van het leven. Ik deed leuke dingen en zat eigenlijk bijna altijd goed in mijn vel. Ik was druk met school en daarnaast ook nog met stage, werken en handbal. Hier bestond eigenlijk mijn hele leven uit, waardoor ik hiernaast vaak weinig tijd had voor mijn familie of vrienden. Sinds ik ziek ben, is dit helemaal omgeslagen en kan ik deze leuke dingen al een lange tijd niet meer doen zoals voorheen.

 

Sinds ik ziek ben geworden heb ik het een hele lange tijd echt heel goed kunnen accepteren en stond ik ondanks het ziek zijn alsnog heel erg positief in het leven. Ik genoot van de kleine dingen die ik kon doen. Ook doordat het langzaamaan beter met mij ging, was ik natuurlijk heel positief. Ik was blij dat er eindelijk vooruitgang geboekt werd in mijn herstel, waardoor ik uiteindelijk zelfs weer even met mijn team kon meetrainen, ook al was dit maar een half uur. Doordat ik langzaamaan steeds weer wat meer kon doen, kwam ik steeds met kleine stapjes dichter bij hoe ik was voordat ik ziek werd. Tuurlijk zaten er ook wat mindere dagen tussen, maar dat is logisch tijdens je herstel. Ik ging zelfs 1 keer in de 2 weken naar de fysio, wat dus voor mij betekende dat het steeds beter ging. Wel bleef ik last houden van de cognitieve klachten, maar qua vermoeidheid en conditie ging het wel vooruit.

 

Sinds 3,5 maand heb ik een flinke terugval gekregen. Sindsdien begon ik weer bijna helemaal aan het begin. Hoe goed ik dus vooruitging, daar is nu niks meer van terug te zien. Sinds mijn terugval ben ik ook een stuk minder positief. Ik baalde er zo erg van en het duurt gewoon veel te lang. Toen ben ik pas gaan beseffen hoe erg ik het mis om te sporten, maar ook om weer eens wat leuks met vrienden/familie te gaan doen. Hierdoor ging ik van positief denken naar het negatieve.

 

Sinds vorige maand loop ik dan ook bij een praktijkondersteuner, omdat ik niet werd doorgestuurd naar een psycholoog. Ik ben nu twee keer daar geweest en ik merk dat ik het fijn vind om met iemand erover te praten zonder dat ik echt een mening terugkrijg. Zij probeert mij te helpen in mijn herstel om positiever te denken en om beter naar mijn lichaam te luisteren. Hoe langer het ziek zijn duurt, hoe minder positief ik zelf ertegenaan kijk. Ik weet dat het belangrijk is om positief te blijven en om het ziek zijn niet op te geven, maar soms is dit echt te moeilijk. Ik vind het erg fijn om met lotgenoten te praten, omdat zij je wel begrijpen. Ze maken hetzelfde mee en zo kunnen we elkaar heel erg steunen en verhalen delen.

 

Hoe ga ik nou zelf om met mijn mental health? Ik probeer zodra ik negatieve gedachtes heb afleiding te zoeken in iets wat ik leuk vind, bijvoorbeeld door een spelletje te gaan doen, muziek te gaan luisteren, Netflix kijken of door een stukje te schrijven. Zodra het kan maak ik ook graag een wandeling om even mijn hoofd leeg te maken. Ik zou graag willen leren om negatieve gedachtes om te zetten naar positieve gedachten, maar dat vind ik nog heel erg moeilijk.